Το απλό είναι και το πιο δύσκολο

AΠΟ:http://koubanezos.blogs.sportnet.gr/archives/353

Είναι η τωρινή Μπαρτσελόνα η πιο τέλεια (ή, έστω, μια από τις πιο τέλειες) ομάδα της ιστορίας;

Θα το κρίνει η ιστορία, όχι εμείς. Αλλωστε ιστορία είναι το σύνολο των ψεμάτων για γεγονότα που ποτέ δεν έγιναν από ανθρώπους που δεν ήταν εκεί, όπως έχει πει ο Τζορτζ Σανταγιάνα.

Αυτό που αν μη τι άλλο ελκύει τον ουδέτερο παρατηρητή είναι το σύστημα, η διάταξη και η ποδοσφαιρική λογική μιας ομάδας που (ακόμη και εμάς, τους ακραιφνείς οπαδούς της Ρεάλ Μαδρίτης) μας υποχρεώνει σε χειροκρότημα και standing ovation...

Κυρίως επειδή αποδεικνύει πως στο ποδόσφαιρο του 2010, αν και πολλοί πιστεύαμε πως δεν πρόκειται να δούμε κάτι νέο για τις επόμενες δεκαετίες αν δεν αλλάξουν ριζικά οι κανονισμοί του αθλήματος, βλέπουμε την τελειοποίησή του μέσω της απλούστευσης. Αλλωστε το απλό είναι και το πιο δύσκολο.

Τι είναι το νέο; Πως και οι έντεκα παίκτες που επιλέγει ο Πεπ Γουαρδιόλα δεν είναι στατικοί. Η Βραζιλία του ’70 έπαιζε 4-2-4 επειδή είχε στην ενδεκάδα της επτά «δεκάρια», επτά παίκτες που στις ομάδες τους φορούσαν το «10» επειδή το άξιζαν, επειδή έκαναν παιχνίδι. Στη «σελεσάο» ο καθένας πήρε από ένα ρόλο και μας πρόσφεραν ό,τι πιο τέλειο έχει δει ο πλανήτης από ποδοσφαιρικής πλευράς.

Κι όμως, η αχίλλειος πτέρνα εκείνης της ομάδας ήταν η στατικότητα των παικτών της. Σαράντα χρόνια μετά, σε έναν επαναληπτικό προημιτελικό, η Μπαρτσελόνα έβαλε τέσσερα γκολ στην Αρσεναλ κατεβαίνοντας στο γήπεδο χωρίς καθαρόαιμο φορ! Κάτι ανήκουστο μέχρι και προ ολίγων ετών αλλά άκρως εφικτό, χάρη στο Μέσι και τους συν αυτώ.

Ο Μέσι κόντρα στην Αρσεναλ έχει σκοράρει όντας σε θέση επιθετικού που περιμένει την μπάλα αλλά έχει σκοράρει και όντας αυτός που ξεκίνησε τη φάση σχεδόν στη σέντρα (!), σπάζοντας την μπάλα στα αριστερά, πηγαίνοντας ταχύτατα στο ύψος της περιοχής και από εκεί, με την μπάλα ξανά στα πόδια του, παραλήπτης και, εντέλει, σκόρερ.

Η κίνηση με και χωρίς την μπάλα, σε όλο της το μεγαλείο. Ουδεμία στατικότητα, όπως και οι Πέδρο και Κρκιτς, που αλλάζουν διαρκώς θέσεις είτε κάθετα είτε οριζόντια, ζαλίζοντας τους αμυντικούς του Βενγκέρ.

Πολλοί ψάχνουν τη διαφορά, ειδικά με την Μπαρτσελόνα του Ράικαρντ, στους χαφ και στους Τσάβι και Ινιέστα. Φευ… Ο Τσάβι είναι πολύ πιο δημιουργικός εν συγκρίσει με τότε, το 2006, ενώ ο Ινιέστα δεν έπαιξε καν στο 4-1 επί της Αρσεναλ. Επαιξαν Τσάβι, Μπουσκέτς και Κεϊτά.

Δεν ξέρω αν ο Ράικαρντ είχε ποτέ φανταστεί πως η Μπαρτσελόνα (του) μπορούσε να παίξει και έτσι, όπως η τωρινή. Πιθανώς αλλά ήταν ανέφικτο λόγω της παρουσίας του Ροναλντίνιο και της αδυναμίας του να αλλάζει θέσεις, αλλά και του Ετό που ξέρει να κάνει καλά μόνο ένα πράγματα και το ξέρει καλά: να παίζει στην κορυφή και να σκοράρει.

Τα πλεονεκτήματα του 4-3-3 (ή 4-3-1-2 ή 4-1-2-1-2, στις παραλλαγές του) είναι η αρμονική διάταξη των παικτών σε όλες τις γραμμές του γηπέδου και η αρμονική εφαρμογή της πίεσης. Τα μειονεκτήματα είναι οι μεγάλες αποστάσεις μεταξύ των παικτών καθώς και η δημιουργία μεγάλου κενού στην αντίθετη πλευρά από αυτήν που εφαρμόζεται η πίεση.

Το 4-3-3 απαιτεί αλληλουχία των γραμμών, τρεξίματα, πολλή κίνηση χωρίς την μπάλα, ώστε να γεμίσουν οι χώροι και επιβάλλει συμμετοχή των ακραίων αμυντικών στην ανάπτυξη, δηλαδή ρίσκο που καλύπτεται όμως από τις γρήγορες επιστροφές.

Σε τρεις ομάδες ως τώρα (Πόρτο, Τσέλσι και Ιντερ) ο Ζοζέ Μουρίνιο καθιέρωσε έναν κορμό παικτών, οι οποίοι σταδιακά αποκτούσαν ένα είδος κοινής σκέψης και επαναλάμβαναν στο γήπεδο κάποια δεδομένα πράγματα. Το απρόβλεπτο που προκύπτει από την ποιότητα του κάθε παίκτη ξεχωριστά, κάνει τη διαφορά.

Στους «4» του εφετινού Champions League το 4-3-3 του Μουρίνιο αντιμετωπίζει το 4-3-3 του Γουαρδιόλα. Λάθος. Θα παίξουν μπάλα τα τρικ του κάθε προπονητή και όχι τα συστήματα και η διάταξή τους.

Ο ευφυής Μουρίνιο θα κάνει δύσκολη τη ζωή του Τσάβι αποσπώντας τον από τον οργανωτικό ρόλο, θα δώσει εντολή στους Ετό, Πάντεφ και Μιλίτο να απλώνονται προκειμένου να απασχολούν τα μπακ των Καταλανών και θα κλείσει τους διαδρόμους στους εξτρέμ της Μπάρτσα, αφήνοντας τον Μέσι ανενόχλητο ως και το ύψος της περιοχής.

Και να τον μαρκάρουν, θα βρει τον τρόπο αλλά μπορεί μόνος του; Δεν το γνωρίζω αλλά θέλω πολύ να το δω, όπως και το τι θα σκεφτεί ο Γουαρδιόλα για να διαλύσει την ισορροπία στο παιχνίδι της Ιντερ και να τρέξει τα δύο παιχνίδια, ειδικά τη ρεβάνς.